مقاومت ملت ایران در برابر خباثت استكبار نباید از نظر شاعر متعهد دور بماند+شعر

همزمان با سالروز ولادت كريم اهل بيت امام حسن مجتبی (ع)، رهبر معظم انقلاب اسلامی در ديدار تعدادی از استادان زبان و ادب فارسی و شاعران جوان با اشاره به اينكه كاروان شعر در كشور با سرعت، دقت و جهت گيری درست به پيش می رود خاطرنشان كردند: با استمرار اين حركت، كشورِ عزيزِ ايران بار ديگر هديه ای ارزشمند به تمدن و فرهنگ جهانی و خصوصاً اين منطقه، اهدا خواهد كرد.

ايشان مضمون آفرينی و در پی آن، جوششهای ذوقی را در اين زمينه ضروری دانستند و تصريح كردند: شعر می تواند به "معرفت دينی و اخلاق مردم" و "حركت انقلابی ملت" خدمت كند و اين كار حتی با يك يا دو بيت شعر انقلابی،‌اخلاقی و معرفتی در يك غزل محقق می شود و تأثير می گذارد.

رهبر انقلاب اسلامی ظلم بزرگ هسته ای در حق ايران و ترور دانشمندان را نمونه ای از واقعيات و مسائل موجود كشور برشمردند و تصريح كردند: جبهه استكبار با همه قدرتِ تبليغاتی و تشكيلاتِ سياسی خود و با خباثت تمام در مقابل ملت ايران ايستاده است و ملت ما هم مقاومت می كند و اين حادثه ملی نبايد از نظر شاعر متعهد دور بماند، چرا كه در مصاف حق و باطل نمی شود بدون موضع باقی ماند.

حضرت آيت الله خامنه ای در پايان توصيه كردند: كسانيكه در جبهه حق و معنويت، سرمايه هنری خود را خرج می كنند، دائم مراقب خود باشند و در مسير حق استقامت به خرج دهند.

شعرخوانی مهدی باقر از هندوستان

عشق، فهمید كه جان چیست، دل و جانش نیست

عشق تو راز بزرگی ست كه دركش سخت است

من در آن شهر خموشان و سكونم كه كسی

قتلگاه دل او كعبه‌ی آزادی اوست

آن كه قربان ره صدق و صفا می‌باشد

دعوتت بانگ اذانی ست كه می‌خواندمان

نیزه و تیغ و سنان ماند و سواران رفتند

شعرخوانی زكریا اخلاقی

زندگی جاری است، در سرود رودها شوق طلب زنده است

خاك، حاصلخیز، باغ‌های روشن زیتون بهارانگیز

چون شب معراج، قبله‌گاه دوردست ما گل‌افشان است

آفتاب فتح، بر فراز خانه‌ی پیغمبران پیداست

لحظه‌ها سرشار، جلوه‌های عشق در آیینه‌ها زیباست

خیمه در خیمه، لاله‌ی داغ شهیدان روشن است اما

مادران خاك، جانماز خویش را گسترده تا آفاق

شرق بیدار است، در جهان از همصدایی‌ها خبرهایی است

فصل طوفان است، سنگ‌ها در دست‌ها آواز می‌خوانند

باد می‌آید، بوی گل‌های حماسی می‌وزد در دشت

شعرخوانی سید علیرضا شفیعی

در كوچه‌های نگاهت ای كاش می‌شد قدم زد

فریاد نهج‌البلاغه با چرخش ذوالفقارت

اكسیر عشق تو غوغاست بی‌شك طلا می‌شود خاك

در خواب بودم دمادم، در خواب... یك خواب مبهم

بال و پرم را شكسته بار گناهانم آقا

شعرخوانی محسن رضوانی

برای حضرت ام‌البنین علیهاالسلام

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل كردی

رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو

فرستادی به قربانگاه اسماعیل‌هایت را

كشیدی با سرانگشتت به خاك مُرده، خطی چند

خودش را در كنار مادرش حس كرد بغضش ناگهان وا شد

چه شیری داده‌ای شیران خود را كه شهادت را

***

به تیغ اشك خود، اعرابشان را بی‌محل كردی

بر لب شهر نشسته است ز غم افسوسی

شهر آشفته و برخاسته از كابوسی

در نگاهش همه پیداست غم محسوسی

كاش درمان شود از حكمت جالینوسی

به تماشای تو برداشته‌ام فانوسی

كی به هم می‌خورد آرامش اقیانوسی

كاش از نسل تو پر باز كند ققنوسی

نافه‌ی چادر گلدار تو با مشك ترش

عطر دلتنگی گل از چمدان سفرش!

كوه سرریز شده چشمه به چشمه هنرش!!

اشك چشمان تو با آن قلم شعله‌ورش

مانده در دفتر قم، بیت به بیت اثرش

كرد آیینه در آیینه پرآوازه‌ترش!

كه خراسان به قم افتاده مسیر و گذرش!

هركه چون دانه‌ی اسپند نسوزد جگرش!

مردم به خنده‌های نهانی، رندان به قاه‌قاه می‌افتند

در انتخاب اصلح مردم، بعضاً به اشتباه می‌افتند

مثل سه‌چار دانه گندم در توده‌های كاه می‌افتند

لب تركنند خیل پیاده، از هر طرف به راه می‌افتند

شب‌های بار، با كت و شلوار، در صحن بارگاه می‌افتند

شد سمت خود، نشد طرف خصم، رسماً به پای شاه می‌افتند

تنها همین دو رشته اشكند، كز چشم گاه‌گاه می‌افتند

دیوانه‌های سنگ‌پران نیز، با سنگ‌ها به چاه می‌افتند

یك بار هم اگر شده با خود ببر مرا

هربار تشنه كرد غم‌ات بیشتر مرا

دامن چو می‌كشی، به چه كار است سر مرا

راحت بگو كه دوست نداری دگر مرا

یك شب بیا به خانه‌ی خوابت، ببر مرا

شعرخوانی وحیده افضلی

به آرمیتا دختر شهید رضایی‌نژاد

آرمیتا! بباف موهاتو! تا همه نگات كنن

هی بزن چرخ... بزن چرخ... بشین روی چمن

توی چشمای سیاهت پر خنده... پر اشك

می‌دونی نقاشی‌هات، تاریخ كشورم می‌شن

آرمیتا! اطلسی‌ها می‌خوان بیان رو دامنت

دوس دارم بالا بری بالاتر از ستاره‌ها

شك نكن یه روز میاد... یه روز كه خنده‌های تو

آرمیتا! موهاتو كوتاه نكنی! كبوترا

تو می‌خوای حضرت آقا رو «پدر» خطاب كنی

شعرخوانی محمدمهدی سیار

زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه

بهاری می‌رسد از راه و می‌گویند می‌روید

بگو چله‌نشینان زمستان را كه برخیزند

به استقبال می‌آییمت آری دشت پشت دشت

به استهلال می‌آییمت ای عید از محرم‌ها

سر بسمل شدن دارند این مرغان سرگردان

شعرخوانی علیرضا رجبعلی‌زاده

شتك بر سینه آفاق زد زین پیشتر خون دلیرانت

چو شیری یال‌ها افشانده مابین دو شط لم داده‌ای آرام

بزرگا بیشه جولان شیران تو و آبشخور كارون

چنان چون پیكری تف دیده زیر آفتاب افتاده تا مشرق

به چشمم كعبه و كانون دیگر طابران و طوس تو دارد

جبین بر خاك محراب تو ساییدند و سر بر آسمان سودند

مگر از تخت جمشیدت ستون وز بیستونت سقف افسانه‌ست

شعرخوانی حكیم علیپور

بت من!  دور سرت هاله‌ای از وسواس است

همه ذرات جهان حل شده در چشمانت

قصه‌ی قلب من و آفت ابروهایت

نكند اشك، تو را تشنه به خونم كرده

بعد یك عمر مسلمانیِ خود دانستم

چه كند دوزخ و فردوس تو با من وقتی

آی ساقی! چقدر جام به من خواهی داد

در آن تپيدن نبض درخت، پيدا بود

وز اشك شوق بسی بيشتر مصفا بود

كه لب ز گفتن يك آه، ناتوانا بود

درون سينه چرا بی‌شكيب و شيدا بود

ز پشت پيرهن صبحدم، هويدا بود

ميان باغ- شگفتا- چه مايه گويا بود

چه عاشقانه و پرشور گرم نجوا بود

چنار پيش وی استاده، در تماشا بود

كه خط سبزه همه صاف بود و خوانا بود

قسم به اهل نظر چون خيال و رويا بود

زمان درست همان لحظه بود كانجا بود

به پای خود نظر انداختم شكوفا بود

كه از چه بود خدايا و از كه آيا بود؟

كه شور مستی من حل اين معما بود

كدام باده كنونم حريف و همپا بود؟

به خاطر آمدم، اين باده‌ام به صهبا بود

خرابی دل من از می "اوستا" بود

بلندی قد من، زان بلندبالا بود

كه پای گفته‌ی او بر سر ثريا بود

ز طرف باغ و چمن بيشتر فريبا بود

بزرگ‌مرتبه يارا! مرا مراتب مهر

كنون به پای تو، اين چامه بركشيد فراز

از آن زمان به تو دل باختم كه تن نزدی

به روز تلخ ستم، گفته‌های شيرينت

نه از ستمگر بی‌باك، باك بود تو را

كسی برای تو می‌گوید این كه خود آن روز

اگرچه باز من امروز نيز در بندم

***

كه بندی سخنت پير بود و برنا بود

كه اين بضاعت مزجات، نقد كالا بود

نمی‌هراسم اگر آن جناب، بالا بود

خَزَف‌نمای شد ار چند دُرّ يكتا بود

اگر به پيش توام در چكامه ايطا بود

عصای موسوی و معجز مسيحا بود

منبع : مشرق نیوز