خبر بسیار کوتاه بود؛ نشریات آلمانی زبان عنوان کردند: «قرآن سوزی خشم مردم علیه اشغالگری در افغانستان را برانگیخت»...

اگرچه متن خبر بسیار کوتاه بود اما قدرت تخریب آن فوق العاده بالا بود، خبری که می توانست قلب میلیاردها مسلمان را جریحه دار کند، همان مسلمانانی که با سکوت جوامع بین المللی مدعی حقوق بشر در هنگامه توهین به مقدسات خود، خوگرفته اند و نیک آموخته اند که از نگاه غربی ها و مجامع خودساخته آنها، مرگ خوب است اما برای همسایه!

مقامات آمریکایی مدعی هستند که سربازان این کشور در پایگاه بگرام در هنگام آتش زدن مدارک و کاغذهای باطله ، چند جلد قرآن را نیز به آتش کشیده اند ؛ به همین دلیل و برای خاموش کردن خشم مسلمانان از این اقدام موهن ، مقامات سیاسی و نظامی آمریکا ضمن عذرخواهی ، وعده انجام تحقیقات را داده اند .

«إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُون‏»(سوره حجر آیه 9)

این فاجعه دلخراش از چند نظر قابل بررسی که باید به آن پرداخته شود.

تاریخچه توهین به مقدسات مسلمانان

آنچه در بگرام روی داد نه اولین مورد از توهین به مقدسات اسلامی است و نه آخرین آن خواهد بود . در یک دهه گذشته موارد متعددی از اسلام ستیزی در آمریکا و اروپا دیده شده است. چند سال پیش ، یک روزنامه دانمارکی ، کاریکاتورهایی از پیامبرگرامی اسلام به چاپ رساند و یک سیاستمدار هلندی ، فیلم توهین آمیزی علیه قرآن ساخت و نام آن را «فتنه» گذاشت، این شخصیت نژادپرست و افراطی خواستار اخراج مسلمانان از اروپا شده است!

جالب این جاست که در این روزها به سالگرد انتشار کتاب ضاله «آیات شیطانی» نزدیک می شویم و قرآن سوزی در پایگاه بگرام افغانستان، نمکی است بر زخم دیرینه ای که  سلمان رشدی ها ایجاد کرده اند.

سال گذشته و در سالروز حادثه یازده سپتامبر نیز شاهد قرآن سوزی عده ای از مسیحیان افراطی در ایالات متحده بودیم که هیچ عکس العمل قانونی را نیز از سوی مقامات آمریکایی به همراه نداشت.

توهین به مقدسات دینی در حقوق بین الملل

 اگرچه یکجانبه گرایی مجامع بین المللی در حوادث قرن اخیر بر بشریت واضح و مبرهن است، نگاهی به قوانین خود آنها در خصوص توهین به مقدسات دینی خالی از لطف نیست.

بر اساس بند 1 ماده دوم میثاق بین المللی مجمع عمومی سازمان ملل(یکی از اسناد جهانی تعهدات بین المللی): هریک از کشورهای طرف این میثاق‏ تعهد می‏کند که حقوق شناخته‏شده را برای کلیه افراد مقیم قلمرو و تابع‏ حاکمیت خود بدون هیچگونه تمایز از قبیل مذهب یا عقیده دیگر محترم بشمارد و تضمین نماید.

در بند 3 همین ماده تاکید شده است که در موارد نقض توسط هر کشوری‏ باید کشور نقض‏کننده متعهد احقاق حق کامل اشخاص مورد نقض باشد و باید به درخواست اشخاصی که حقوقشان نقض گردیده رسیدگی شود و امکانات‏ تظلم به مراجع قضایی در چنین مواردی توسعه داده شود و وقتی حقانیت چنین‏ اشخاصی محرز گردد به مسئولیت های ناشی از آن ترتیب اثر دهند.

همچنین در ماده هیجده این میثاق بر آزادی مذهب و احترام به آن تاکید شده است‏ و بی‏شک مفهوم اقدام به آزادی مذهب نه به معنی بی‏حرمتی و اهانت به‏ مقدسات دینی دیگران است بلکه به معنی پاس داشتن حرمت اعتقادات مذهبی‏ همه کسانی است که بنحوی به مقدسات دینی خود عشق می‏ورزند.

در مقدمه اعلامیه حقوق بشر گسترش روابط دوستانه بین الملل امری‏ اساسی شمرده شده و از آن بعنوان راه تحقق بخشیدن به حقوق بشر و آزادی های‏ اساسی یاد شده است و یکی از اهداف اعلامیه حقوق بشر که در مقدمه آن ذکر شده است جلوگیری‏ از شیوه‏های خشونت‏آمیز و خصومت‏انگیز و وحشیانه است که همواره مایه‏ اهانت به وجدان بشری محسوب می‏گردد.

بنابر موارد یاد شده، نیروهای نظامی آمریکایی به این اقدام خود موجب رنجش خاطر صدها میلیون مسلمان در خارج از قلمرو خود شدند ضمن آنکه به اصل آزادی مذهب پایبند نبودند.

همچنین این اقدام شرورانه عملا گسترش روابط صلح جویانه را مسدود نمود و تشدید اختلافات را در خاورمیانه دامن زد و قدرت مانور گروه هایی افراطی چون طالبان را افزایش داد.

علل استمرار توهین به مقدسات مسلمین در سال های اخیر

بدون شک یکی از علل اصلی استمرار این قبیل تحرکات از سوی غربی ها پیش از آنکه بی نزاکتی توهین کنندگان را به اثبات برساند، خبر از بی توجهی مسلمین و دول آنها دارد.

اگر حکم ارتداد سلمان رشدی که از سوی حضرت امام در دو دهه قبل صادر گردید، از سوی سران تمام کشورهای اسلامی به مطالبه ای جدی تبدیل می شد، آیا امروز شاهد استمرار توهین ها بودیم؟! متاسفانه در موارد دیگری چون طراحی کاریکاتور موهن نسبت به پیامبر اسلام، ساخت فیلم علیه مسلمین و... نیز اگرچه خشم و غیرت مسلمین برانگیخته شد اما جای بسی تاسف است که اقدام قابل توجهی از سوی سران کشورهای اسلامی صورت نپذیرفت و این بی توجهی به تعدی بیش از حد و جرات توهین مکرر به مقدسات مسلمین انجامید.

در کنار این بی توجهی، اقدامی از قبیل قرآن سوزی، جلوه ای از خود سوزی حاصل از استیصال است؛ غربی ها دریافته اند تا زمانی که مفاهیم متعالی قرآنی در قلوب مسلمین جای دارد، سازش با کفر و استکبار جهانی در این قلوب کاملا منزوی و استیصال آنها در چند سال اخیر در کنترل اوضاع در خاورمیانه با وجود اختصاص هزینه های سنگین از محل مالیات مردم کشور خود، کینه آنها را نسبت به مبادی معرفتی مسلمین بروز داده است.

توهین های مکرر آنها به مقدسات مسلمین خبر از کوتاهی دست آنها از همه چیز است که به اینچنین اقدامات سخیف و انزجار آوری روی می آورند.

پاسخ مسلمین

از جمله مواقعی که امکان سنجش غیرت و اهمیت گروهی نسبت به مقدسات آن گروه فراهم می آید، هنگام توهین به مقدسات است.

بنابر این اقدامات به موقع و متقابل در این مواقع از اهمیت به سزایی برخوردار است.

لازم به ذکر است که آموزه های اسلامی هرگز اجازه توهین به مقدسات سایر ادیان را در هیچ صورتی صادر نکرده است و خود اسلام از پیشگامان صلح و دوستی واقعی میان همه ادیان است، چنانچه قرآن کریم در آیه 64 سوره انعام خطاب به اهل کتاب اعلام می دارد:

« قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلا نَعْبُدَ إِلا اللَّهَ وَلا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا وَلا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ»

تاریخ نیز بر صداقت و راستی برخورد مسلمین نسبت به غیر مسلمین صحه می گذارد، چنانکه برنارد لوئیس (از راست های افراطی آمریکا) مدعی است: « هر کس در جوامع مسیحی مورد خشونت و نارواداری قرار می گرفت به جوامع اسلامی پناه می برد. فرار یهودیان در ۱۴۹۲ میلادی از اسپانیا به خاک عثمانی معروف است، ولی به هیچ وجه یگانه مورد نیست. گروه های دیگر پناهنده، مسیحیان دگراندیشی که در کشورهای خود تحت آزار و پیگرد کلیساهای مقتدر بودند، همسان یهودیان، در سرزمین های عثمانی پناه داده شدند و هنگامی که فرمانروایی عثمانی در اروپا به پایان رسید، ملت های عیسوی قرن ها تحت فرمان عثمانیان، همه هنوز برجا بودند، زبان، فرهنگ، مذهب و حتی، تا حدی، نهادهای آن ها دست نخورده بود و همه آماده از سر گرفتن موجودیت ملی جداگانه خود بودند. اما درباره مسلمانانی که پس از پایان حکومت عثمانی در بالکان و پس از حکومت مورها در اسپانیا ماندند همین را نمی توان گفت.»( برنارد لوئیس، خاورمیانه، دو هزار سال تاریخ از ظهور مسیحیت تا امروز، ترجمه حسن کامشاد، نشر نی، ص ۱۳۳- ۱۳۲)

در مورد فاجعه بوجود آمده لازم است که در وهله اول وزرات امورخارجه جمهوری اسلامی ایران در محکومیت این اقدام پیش قدم شود تا مجددا نقش محوری جمهوری اسلامی را در حیات مسلمین نشان دهد.

ضروری است که نهادهای منطقه ای و بین المللی مسلمین مانند اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی ضمن محکومیت قرآن سوزی اخیر، پیگیری حقوقی سریال توهین به مقدسات دینی مسلمین از سلمان رشدی تا امروز را در دستور کار خود قرار دهند تا بیش از این قلوب مسلمین توسط عده ای متجاوز و اشغالگر، رنجیده نشود.

صدور قطعنامه در مجمع عمومی سازمان ملل نیز از دیگر مجاری پیگیری استیفای حقوق مسلمین است.

در پایان برای همه برادران افغان آرزوی ظفر و موفقیت داریم که تا امروز با هدیه نمودن بیش از صد شهید و جانباز، عشق و ارادت خود را به اسلام عزیز در تاریخ ثبت نمودند و این دعا را بدرقه مجاهدت ایشان می کنیم که:

« رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرين‏»(سوره بقره، آیه 250)