سینماگران ایرانی را می شود در نسبت با سینمای پیش از انقلاب به سه دسته کلی تقسیم کرد. دسته اول آنهایی هستند که دل در گروه فیلمفارسی های قبل از انقلاب داشتند و البته دارند، این گروه سینمایی را مردمی یا بهتر بگوییم مردم پسند می دانند که روزگاری در سالهای دهه چهل و پنجاه اکثر گیشه های سینمای ایران را فتح کرده بود، این گروه البته هنوز در فضای سینما نفس می کشند و فعالیت می کنند وجالب اینجاست که جبر اقتصاد به آنها کمک کرده است تا نسل بعدی خود را تولید کنند. در این شکل از سینمای فارسی جدید اگر چه صحنه های مستهجن جنسی دیگر امکان بروز و ظهور ندارد، اما اشاره را که هنوز از سینما نگرفته اند، بخش دیگری از این دسته از سینماگران ایرانی نیز جذب تلویزیون شده اند تا فیلم فارسی ها را کش بدهند و تبدیل به سریال های مورد علاقه مدیران صدا و سیما تبدیل کنند.
اما دسته دوم، شاگردان لیلی امیرارجمند در کانون پرورش فکری کودک و نوجوان بودند که انقلاب اسلامی به معلمشان مجال این را نداد تا به ثمر نشستن درختی را که کاشته بود خود از نزدیک ببیند. حکومت پهلوی سقوط کرد و امیر ارجمند به همراه رفیق گرمابه و گلستانش یعنی فرح دیبا راهی بلاد غربت شد، اماشاگردانش ماندند تا نوع جدیدی از سینما را که مخاطبش را به جای مردم ایران در میان جشنواره های آنسوی مرزها تعریف کرده بود، شکل دهند. این دسته دوم نیز به شکلی توانستند تا کم کم جایی برای خود در سینمای ایران دست و پا کنند.