ساغر فنا

تـــا در جهــــــان بــــــود اثر، از جــــاى پاى تو       تا نغمــــه‏اى بــــود به فلك، از نداى تو

تا ساغر است و مستى و ميخوارگى و عشق      تا مسجد است و بتكـده و دير، جاى تو

تــــــا هست رنگــــــى، از سخــــن دلــپذير تو      تا هست بويـــــى، از تو و از مدّعاى تو

تـــــا هست واژه اى ز تــــــو در بين واژه هـــا       تا هست رونقــــى ز تو و گفته هاى تو

هـرگز نه آنچه در خور عشق است و عاشقى       تا يك نشــــــــــانه‏اى نبود، از فناى تو