|
آتش فراق
بيــــدل كجـــا رود، به كه گويد نياز خويش؟
با
ناكسان چگونه كند فاش، راز خويش؟
با عــــــــاقلانِ بىخبر از ســــوز عاشقى
نتــوان
درى گشود ز سوز و گداز خويش
اكنــــــون كـــه يار راه ندادم به كوى خود
مـــــا
در نياز خويشتن و او به ناز خويش
با او بگــــو كه: گوشه چشمى ز راه مهر
بگُشــــــا
دمى به سوخته پاكباز خويش
مـــــــــــــا عاشقيم و سوخته آتش فراق
آبـــــــى
بريز، با كف عاشق نواز خويش
بيچارهام ز درد و كسى چاره ساز نيست
لطفــــى
نماى، با نظر چاره ساز خويش
با مـــــــوبدان بگو: ره ما و شما جداست
ما با
ايـــاز خويش و شما با نماز خويش
|
