باده هوشيارى

بــرگير جام و جــامه زهد و ريا درآر          محـــراب را به شيخ ريــــــــاكـــــار واگــــذار

بــــــا پير ميكده، خبــر حال ما بگو           بـــــــا ســــاغرى، برون كند از جان ما خمار

كشكول فقــر شد سبب افتخار ما          اى يـــــــــار دلـــــفريب، بيفـــــزاى افتخـــار

مــــا ريزه خوار صحبت رند قلندريم          با غمـــزه‏اى نــــــواز، دل پيـــــــر جيره خـوار

از زهر جان‏گداز رقيبم سخن مگوى          دانــــــى چه‏ها كشيدم از اين مـــــار خالدار؟

بــوس و كنار يار، به جانم حيات داد         در هجر او، نه بــوس نصيب است و نى كنار

هشــدار ده به پير خرابات، از غمم          ســـاقى، ز جــــام بـــــــاده مرا كرد هوشيار