سلطان عشق

گـر سوز عشق در دل مـــــا رخنه گر نبود        سلطان عشق را به سوى ما نظر نبود

جــــان در هـــــواى ديــــدن دلـــدار داده‏ام        بايـــد چه عذر خواست، متاع دگر نبود

آن ســــر كــــه در وصال رخ او، به باد رفت        گـــر مانـــــده بود، در نظر يار سر نبود

مـــــوسى اگــــر نديد به شاخ شجر رُخش       بـــى‏شك درخت معـرفتش را ثمر نبود

گـر بار عشق را به رضا مى‏كشى، چه باك       خــــاور به جــــا نبــــود و يا باختـر نبود

بلقيس وار گـــر در عشقش نمــــــى زديم        مــــا را به بـــارگــاه سليمان، گذر نبود

گــــر مرغ باغ قدس، به وصلش رسيده بود        در جمــع عاشقان تو، بى بال و پر نبود